ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ












Γεώργιος Βιζυηνός: 
Η μητέρα 

Πώς να πειράξω τη μητέρα 
να κάμω εγώ να λυπηθεί, 
που όλη νύχτα κι όλη μέρα 
για το καλό μου προσπαθεί; 
Πώς ν' αρνηθώ ή ν ' αναβάλω 
ό,τι ορίζει κι απαιτεί, 
αφού στη γη δεν έχω άλλο 
κανένα φίλο σαν αυτή; 

Αυτή στα στήθη τα γλυκά της 
με είχε βρέφος απαλό, 
με κάθιζε στα γόνατά της 
και μ' έμαθε να ομιλώ. 
Αυτή με τρέφει και με ντύνει 
όλο το χρόνο που γυρνά, 
και δίπλα στη μικρή μου κλίνη, 
σαν αρρωστήσω ξαγρυπνά. 

Αυτή σαν πέσω και χτυπήσω 
φιλά να γειάνει την πληγή. 
Αυτή, τι πρέπει να αφήσω 
και τι να κάμω μ'΄οδηγεί. 
Πώς το λοιπόν τέτοια μητέρα 
να κάμω εγώ να λυπηθεί, 
που όλη νύχτα κι όλη μέρα 
για το καλό μου προσπαθεί; 

Πηγή: www.lifo.gr


 Ιωάννη Πολέμη: 
Ο αποχαιρετισμός της μάννας

Μισεύεις γιὰ τὴν ξενητιὰ καὶ μένω μοναχή μου
σύρε παιδί μου στὸ καλὸ καὶ σύρε στὴν εὐχή μου.
Τριανταφυλλένια ἡ στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οἱ δρόμοι,
γιὰ χάρη σου ν᾿ ἀνθοβολοῦν καὶ τὰ λιθάρια ἀκόμη.

Τὰ δάκρυά μου νὰ γεννοῦν διαμάντια σ᾿ ὅ,τι ἀγγίζεις
καὶ τὸ ποτήρι τῆς χαρᾶς ποτὲ νὰ μὴ στραγγίζεις.
Νὰ πίνεις καὶ νὰ ξεδιψᾶς καὶ νἆν᾿ αὐτὸ γεμάτο,
σὰ νἆσαι ἡ βρύση ἀπὸ ψηλὰ κι ἐσὺ νἆσαι ἀποκάτω.

Ἐκεῖ, παιδί μου, ποὺ θὰ πᾶς, στὰ μακρινὰ τὰ ξένα,
δίχτυα πολλὰ κι ὀξόβεργες θὰ στήσουνε γιὰ σένα.
Παιδί μου ἂν ἐμένανε πάψεις νὰ μὲ θυμᾶσαι,
μὲ δίχως βαρυγγόμηση συχωρεμένος νἆσαι.

ἂν πάλι τὸ φτωχὸ καλύβι μας ντροπὴ σοῦ φέρνει,
ὡστόσο Καὶ πάλι θά ῾μαι πρόθυμη, συχώρεση νὰ δώσω.
Μ᾿ ἂν τὴν πατρίδα ἀπαρνηθεῖς ποὺ τὴ λατρεύουμε ὅλοι,
νἆσαι ἡ ζωή σου ὅπου κι ἂν πᾶς ἀγκάθια καὶ τριβόλοι.

Πηγή: www.lifo.gr

Ιωάννη Πολέμη: Ο αποχαιρετισμός της μάννας Μισεύεις γιὰ τὴν ξενητιὰ καὶ μένω μοναχή μου σύρε παιδί μου στὸ καλὸ καὶ σύρε στὴν εὐχή μου. Τριανταφυλλένια ἡ στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οἱ δρόμοι, γιὰ χάρη σου ν᾿ ἀνθοβολοῦν καὶ τὰ λιθάρια ἀκόμη. Τὰ δάκρυά μου νὰ γεννοῦν διαμάντια σ᾿ ὅ,τι ἀγγίζεις καὶ τὸ ποτήρι τῆς χαρᾶς ποτὲ νὰ μὴ στραγγίζεις. Νὰ πίνεις καὶ νὰ ξεδιψᾶς καὶ νἆν᾿ αὐτὸ γεμάτο, σὰ νἆσαι ἡ βρύση ἀπὸ ψηλὰ κι ἐσὺ νἆσαι ἀποκάτω. Ἐκεῖ, παιδί μου, ποὺ θὰ πᾶς, στὰ μακρινὰ τὰ ξένα, δίχτυα πολλὰ κι ὀξόβεργες θὰ στήσουνε γιὰ σένα. Παιδί μου ἂν ἐμένανε πάψεις νὰ μὲ θυμᾶσαι, μὲ δίχως βαρυγγόμηση συχωρεμένος νἆσαι. Κι ἂν πάλι τὸ φτωχὸ καλύβι μας ντροπὴ σοῦ φέρνει, ὡστόσο Καὶ πάλι θά ῾μαι πρόθυμη, συχώρεση νὰ δώσω. Μ᾿ ἂν τὴν πατρίδα ἀπαρνηθεῖς ποὺ τὴ λατρεύουμε ὅλοι, νἆσαι ἡ ζωή σου ὅπου κι ἂν πᾶς ἀγκάθια καὶ τριβόλοι. Πηγή: www.lifo.gr