Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

ΘΡΑΚΙΩΤΕΣ -ΦΥΛΕΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ.



ΦΥΛΕΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ.
ΘΡΑΚΙΩΤΕΣ - Η ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Γράφει ο Στραύκος Γεώργιος,
Εκπροσώπος Θρακικής Εστίας Εορδαίας.
Η ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 1914 -1924
Κυρίες και κύριοι,
Με την εισήγηση μου αυτή, που δεν είναι επιστημονική εργασία, δεν προστρέχω σε ιστορικές, πολιτικές, πολιτιστικές λεπτομέρειες, θα προσπαθήσω να σας ενημερώσω από καταγραφές μαρτυριών ανθρώπων που έζησαν την Οδύσσεια του ξεριζωμού του ελληνικού στοιχείου από τις εστίες τους κυρίως από την Ανατολική Θράκη, κατά την περίοδο 1914-1924, την προσφυγοποίησή τους και την εγκατάσταση τους στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας καθώς και από προσωπικές μου εμπειρίες.
Είναι γνωστό σε όλους ότι οι θράκες ήταν από τα πιο παλιά φύλα που εγκαταστάθηκαν στο χώρο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, στο βορειοανατολικό τμήμα του ευρύτερου Ελλαδικού χώρου, ρίζωσαν εκεί, άντεξαν σε μύριες όσες επιδρομές αλλοφύλων, ανέπτυξαν έναν δικό τους, παράλληλα με τον ελληνικό, πολιτισμό, αφομοίωσαν και δεν αφομοιώθηκαν ποτέ από τους διαφόρους κατακτητές και αυτό αποδεικνύεται από την ιστορική συνέχεια και παρουσία του ελληνικού θρακικού στοιχείου, να κυριαρχεί στο χώρο αυτόν που περικλείεται νοτίως του Δούναβη, δυτικά του Ευξείνου Πόντου, βορείως του Αιγαίου και της Προποντίδας και ανατολικά του Νέστου ποταμού, όπως μας βεβαιώνουν οι αρχαίοι ιστορικοί.
Σκληροτράχηλοι, εργατικοί, υπομονετικοί, με υπέρμετρη αγάπη προς την πατρίδα τους, θα κατορθώσουν να επιβιώσουν περισσότερους από 30 αιώνες, θα περάσουν μέσα από επιδρομές, κατακτήσεις ποικίλες, λεηλασίες, σφαγές, εξανδραποδισμούς, παιδομαζώμαστα και πολλές άλλες δοκιμασίες, θα αντέξουν όμως, θα αντισταθούν, θα υπομείνουν με καρτερία όλα τα δεινά επί αιώνες για να φτάσουν στο κατώφλι του 20ου αιώνα και να πιστέψουν ότι επί τέλους πλησιάζει η ώρα που θα ζήσουν από δω και πέρα ελεύθεροι, σε μια δική τους πατρίδα, σε μια μεγάλη Ελλάδα.
Για το λόγο αυτό θα λάβουν μέρος σε όλα τα επαναστατικά κινήματα, μόνοι τους και αβοήθητοι, και θα πληρώσουν ακριβά, με εκατόμβες θυσιών, την αγάπη τους για την πατρίδα και την ελευθερία.
Την στιγμή κατά την οποία πίστεψε το ελληνικό στοιχείο της Θράκης, ότι έφτασε επί τέλους στο τέλος των αιωνίων δοκιμασιών και της μακράς νύχτας και έρχεται το φως της ημέρας, ήλθε το τέλος της ελληνικής παρουσίας στο χώρο που επί αιώνες αγωνίστηκαν να κρατήσουν ελληνικό.
Από το 1906 θα αρχίσει ο σταδιακός εκπατρισμός του που θα ολοκληρωθεί το 1922. Ο Ελληνικός πληθυσμός της Ανατολικής Ρωμυλίας θα γνωρίσει πρώτος τον συστηματικό εκπατρισμό του και θα ακολουθήσει ο ελληνισμός της Ανατολικής Θράκης.
Οι Βαλκανικοί πόλεμοι του 1912-13 και η επέκταση του ελληνικού κράτους μέχρι το Νέστο ποταμό, θα δώσει κουράγιο και ελπίδα στους Θρακιώτες ότι πλησιάζει και η δική τους απελευθέρωση και αρχίζουν να κινούνται προς την κατεύθυνση αυτή, προετοιμαζόμενοι για την επόμενη φάση της επεκτάσεως της Ελλάδος και στον θρακικό χώρο.
Αρχίζει όμως ευθύς αμέσως ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και το πολεμικό θέατρο μεταφέρεται κυρίως στο χώρο της Ανατολικής Μακεδονίας. Βούλγαροι και Τούρκοι βλέπουν την κατάλληλη ευκαιρία να απαλλαγούν από την παρουσία του ελληνικού στοιχείου της Θράκης.
Το 1914 , ύστερα από σφαγές, διώξεις, βίαιες επιστρατεύσεις , ταπεινώσεις και κατατρομοκρατήσεις του ελληνικού πληθυσμού της Θράκης, θα προχωρήσουν στον βίαιο εκπατρισμό του ελληνικού στοιχείου. Δεκάδες χωριά των οποίων ο πληθυσμός ήταν αμιγώς ελληνικός, θα διαταχθούν να εγκαταλείψουν τα πάντα και θα μεταφερθούν στην Ελλάδα. Έτσι αρχίζει η Οδύσσεια της προσφυγιάς που θα κρατήσει σχεδόν δέκα χρόνια. Οι πρόσφυγες θα διασκορπισθούν στο χώρο της ελεύθερης Μακεδονίας και κυρίως στους Νομούς Δράμας, Καβάλας και Σερρών, θα εγκατασταθούν σε σπίτια που εγκατέλειψαν οι Τούρκοι το 1913. Γρήγορα όμως ο χώρος αυτός θα καταληφθεί από τους Γερμανοβουλγάρους. Κατά την οπισθοχώρησή τους προς τα βόρεια, και την κατάληψη του χώρου από τους Αγγλογάλλους, θα μεταφέρουν οι Βούλγαροι τους πρόσφυγες στο δικό τους έδαφος σε στρατόπεδα προσφύγων που θα υποφέρουν τα πάνδεινα. Μετά από λίγο, χιλιάδες ελληνικές οικογένειες θα μεταφερθούν στο Δούναβη και από εκεί με ποταμόπλοια στη Σερβία, κυρίως στην περιοχή Βελιγραδίου. Από εκεί μετά την κατάληψη της Δυτικής Θράκης από τους Αγγλογάλλους και την υπογραφή της συνθήκης του Νείγύ (27-11-1919) θα μεταφερθούν σιδηροδρομικώς στη Βάρνα της Βουλγαρίας, θα επιβιβαστούν σε πλοία και θα αποβιβαστούν στο λιμάνι της Καβάλας.
Με την είσοδο των Ελληνικών στρατευμάτων στην Ανατολική Θράκη (1920) θα γυρίσουν πάλι στην πατρίδα, στις εστίες τους. Επί τέλους Ελεύθεροι! Επί τέλους η Θράκη Ελληνική!! Στα χωριά τους και στα σπίτια τους θα βρουν εγκαταστημένους Τούρκους πρόσφυγες από την Ελλάδα, θα ψάξουν στην γύρω περιοχή να βρουν τα ζώα που τους είχαν αρπάξει οι Τούρκοι και όσα αναγνωρίσουν θα τα πάρουν πίσω. θα συγκατοικήσουν σε πολλές περιπτώσεις στα ίδια τους τα σπίτια με Τούρκους πρόσφυγες, προς τους οποίους θα δείξουν τα μεγαλόψυχα αισθήματα τους γιατί πολλά διδάχθηκαν από την τελευταία τους περιπέτεια στον Βαλκανικό χώρο.
Ρίχνονται και πάλι στην δουλειά και μέσα σε δυο χρόνια θα κατορθώσουν να στήσουν το νοικοκυριό τους. Οι προς στράτευση νέοι θα καταταγούν στον Ελληνικό Στρατό για να πολεμήσουν στο μέτωπο της Μικρός Ασίας. Πιστεύουν ακράδαντα ότι η Ελλάδα, η Μεγάλη Ελλάδα, όπως την ονειρεύτηκαν γενιές και γενιές είναι πια πραγματικότητα.
Έρχεται όμως η καταστροφή στο μέτωπο της Μ. Ασίας και ο Ελληνικός Στρατός υποχρεώνεται να εγκαταλείψει τη Θράκη. Μετά την μαζική φυγή όπως-όπως των Ελλήνων κατοίκων της Μ. Ασίας, θα ειδοποιηθούν οι Θρακιώτες από τις Ελληνικές Αρχές να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και βάσει καταρτισθέντος σχεδίου μεταφορά του πληθυσμού, οδικώς, σιδηροδρομικώς και ατμοπλοικώς, θα μεταφερθούν στην Ελλάδα, που τώρα τα σύνορα της είναι κατά μήκος του Έβρου ποταμού. Τα τραίνα αρχίζουν την μεταφορά του πληθυσμού από την ενδοχώρα της Ανατολικής Θράκης και τα πλοία από τις παραλιακές περιοχές της Προποντίδας, όσους δεν είχαν ίδια μέσα μεταφοράς, τα μεν τραίνα μέχρι τον Έβρο, τα δε πλοία στα λιμάνια Καβάλας, Θεσσαλονίκης και Βόλου, όπου είχαν δημιουργηθεί κέντρα υποτυπώδους υποδοχής προσφύγων και αργότερα να προωθηθούν προς οριστική εγκατάσταση στο εσωτερικό της χώρας.
Μεγάλο μέρος ανατολικοθρακιωτών θα φύγει και θα έρθει στην Ελλάδα οδικώς με κάρα φορτωμένα με ότι χρήσιμο μπορούσαν να μεταφέρουν και με τα κοπάδια των ζώων τους μικρά και μεγάλα. Στο δρόμο θα δεχθούν πολλές επιθέσεις άτακτων Τούρκων (τσέτες) που προσπαθούσαν να αρπάξουν τα ζώα και τον ρουχισμό τους, τους οποίους αντιμετωπίζουν με τα όπλα που έφεραν μαζί τους οι Θρακιώτες.
Ήταν Οκτώβρης του 1922 όταν διατάχθηκαν να φύγουν από τις εστίες τους. Ο χειμώνας εκείνης της χρονιάς ήταν πρόωρος και βαρύς και περπατώντας εβδομάδες, με διακοπές και στάσεις, διότι παράλληλα με τα κάρα βάδιζαν και τα κοπάδια των ζώων, ώσπου να φτάσουν μέχρι την Κεντρική Μακεδονία, οι περισσότεροι αλλά και να βρεθούν μεταξύ των οι συγγενείς και συγχωριανοί που έφτασαν σιδηροδρομικώς ή ατμοπλοικώς για να αποφασίσουν που θα πάνε να εγκατασταθούν μονίμως.
Από δω και πέρα αρχίζει μια νέα Οδύσσεια οριστικής εγκατάστασης προσφύγων. Η Βόρεια Ελλάδα έχει γεμίσει και γεμίζει συνεχώς με πρόσφυγες που καταφθάνουν από Ανατολική Θράκη, Πόντο και Μικρά Ασία. Η Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων του Ελληνικού Κράτους, αναλαμβάνει ένα μακροχρόνιο, δύσκολο και επίπονο έργο. Πρέπει να καταγράψει μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών τα κενά σπίτια και χωράφια σε πόλεις και χωριά που κατείχαν οι Τούρκοι και στη συνέχεια να προωθήσουν τους πρόσφυγες για εγκατάσταση.
Η πρώτη προσφυγιά (1914-1920) των Θρακιωτών είχε δώσει την ευκαιρία να γνωρίσουν περίπου το χώρο της Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης, τις γόνιμες περιοχές, τα υπάρχοντα βοσκοτόπια, μιας και οι περισσότεροι ήταν γεωργοκτηνοτρόφοι, καθώς και τις περιοχές που μαστίζονταν από ελονοσία, όπως ο κάμπος της Θεσσαλονίκης, των Σερρών κ.λ.π.
Επειδή οι περισσότεροι ήρθαν με τα κάρα και τα κοπάδια τους, αλλά και με τις οικονομίες τους, κατευθύνθηκαν αμέσως χωρίς καθυστέρηση και εγκαταστάθηκαν στις περιοχές που είχαν επιλέξει, σε χωριά και σπίτια που κατοικούσαν οι Τούρκοι. Συνάντησαν όμως την εχθρότητα των γηγενών κατοίκων, όπως δυστυχώς συμβαίνει και σήμερα με τους καταφθάνοντες πρόσφυγες, ιδίως στα μεικτά ελληνοτουρκικά χωριά, που προσπαθούσαν να εμποδίσουν την εγκατάσταση προσφύγων για να καρπωθούν αυτοί τα χωράφια και τα σπίτια. Κανένα βέβαια εμπόδιο δεν συνάντησαν οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν σε χωριά που κατοικούσαν αμιγώς από τουρκικό πληθυσμό.
Πολλές χιλιάδες πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στην Δυτική Μακεδονία, δηλαδή στους νομούς Κοζάνης, Φλώρινας, Καστοριάς και Γρεβενών. Οι περισσότεροι πρόσφυγες είναι εγκατεστημένοι στο νομό Κοζάνης, διότι εκεί το Τουρκικό στοιχείο ήταν περισσότερο και ειδικότερα στον άξονα του λεκανοπεδίου Αμυνταίου-Πτολεμαίδος-Κοζάνης όπου υπήρχαν 50 χωριά περίπου αμιγή τουρκικά. Στις υπόλοιπες περιοχές υπερτερούσε το ελληνικό στοιχείο, λόγω του ότι το έδαφος ήταν ορεινό και πτωχότερο, γιαυτό υπήρχαν και λιγότερες δυνατότητες εγκατάστασης προσφύγων. Στο λεκανοπέδιο κυρίως της Εορδαίας (Πτολεμαίδας) εγκαταστάθηκαν 2.000 περίπου οικογένειες ήτοι περίπου 12.000 Θρακιώτες στα παρακάτω χωριά:
Επαρχία Εορδαίας Πτολεμαίδα (Καιλάρια τότε), Δροσερό
Γαλάτεια, Περδίκκα, Ανατολικό, Αγιο
Χριστόφορο, Καρυοχώρι, Πτελώνα και
Χαραυγή.
Επαρχία Κοζάνης Αγιο Δημήτριο, Ρυάκιο, Τετράλοφο
Βοσκοχώρι, Αγιο Χαράλαμπο, Πολύμυλο,
Καπνοχώρι, Κοιλάδα Γαλάνι και Δρέπανο.
Επαρχία Αμυνταίου Φιλώτα και Λεβαία (Λακκιά)
Επαρχία Φλωρίνης Κάτω Κλεινές.
Σε μεγάλους αριθμούς οικογενειών από τους εγκατασταθέντες προήρχοντο από τα χωριά της Ανατολικής Θράκης Επιβάτες,Εξάστερο, Γαλατά, Αγιασματάκι, Κερμένι των περιοχών Τυρολόης, Μέτρων, Σηλυβρίας, Στράντσας και Σαράντα Εκκλησιών. Αυτοί οι Θρακιώτες είναι από τους πιο μακριά από την Ανατολική Θράκη εγκατασταθέντες. Διάλεξαν το χώρο αυτό για το υγιεινό κλίμα, εδώ ήταν ακουστή μόνο η ελονοσία, υπήρχε ευχέρεια επιλογής χωριού εγκατάστασης πολλών συγχωριανών, αν όχι όλων, πλούσια γη και βοσκοτόπια, χειμώνας σχεδόν όμοιος με της πατρίδας τους κ.λ.π.
Όπως ανέφερα πιο πάνω αυτοί οι Θρακιώτες πήγαν εκεί οι περισσότεροι με τα κάρα και τα κοπάδια τους, μεταφέροντας οικοσυσκευές και το ρουχισμό τους. Αυτό τους βοήθησε πάρα πολύ να τακτοποιηθούν πιο άνετα και μέσα σε 2 χρόνια να ξαναστήσουν το νοικοκυριό τους και να ορθοποδήσουν οικονομικώς, εν αντιθέσει με τους Μικρασιάτες και Ποντίους που έφθασαν εδώ σχεδόν ρακέντυτοι και έπρεπε με τη βοήθεια του κράτους να αρχίσουν από το μηδέν.
Εδώ συναντήθηκαν πέντε, διαφορετικής προελεύσεως, πολιτισμού, νοοτροπίας, ηθών και εθίμων ελληνικοί πληθυσμοί. Ήτοι: Πόντιοι, Μικρασιάτες, Θρακιώτες, γηγενείς που μιλούσαν την ελληνική και έλληνες γηγενείς που μιλούσαν την βλάχικη, αρβανίτικη γλώσσα. Δεν είναι υπερβολή να τονίσουμε ότι σε όλα υπερτερούσε το θρακικό στοιχείο. Ήταν εργατικοί, πολιτισμένοι, πράοι, νοικοκύρηδες με όλη τη σημασία της λέξεως, έντιμοι και προοδευτικοί.
Από την στιγμή της άφιξης των Θρακιωτών κυρίως στο λεκανοπέδιο Πτολεμαίδας-Κοζάνης άρχισε μια πρόοδος στην περιοχή σε όλους τους τομείς και τα θρακιώτικα χωριά ήταν παράδειγμα προς μίμηση από τους λοιπούς κατοίκους της Δυτικής Μακεδονίας, εξαιρουμένων βέβαια των κατοίκων των πόλεων Φλωρίνης, Καστοριάς, Σιατίστης και Κοζάνης. Οι γηγενείς ήταν σχεδόν στο σύνολο τους καλοί κτίστες και ολιγότερον καλοί γεωργοί ή κτηνοτρόφοι πλην ορισμένων εξαιρέσεων.
Οι Θρακιώτες άρχισαν από την πρώτη κιόλας στιγμή μια συστηματική καλλιέργεια της γης και ανάπτυξη της Κτηνοτροφίας, ώστε σε μικρό χρονικό διάστημα να είναι όλοι τους σε άριστη κατάσταση οικονομική. Καλλιεργούσαν τα πάντα εκτός από εσπεριδοειδή, και ελιές και βαμβάκι που ποτέ δεν ευδοκιμούν, λόγω του σκληρού και παρατεταμένου χειμώνα στην περιοχή. Γνώστες της αμπελοκαλλιέργειας από τη Θράκη, δημιούργησαν υποδειγματικούς αμπελώνες, δενδροκαλλιέργειες, καλλιέργειες σιτηρών, οσπρίων και λαχανικών κ.λ.π. Παράλληλα με την κτηνοτροφία ώστε όλοι τους να είναι αυτάρκεις παράγοντας τα πάντα από όσα χρειάζονταν η οικογένεια τους σε τρόφιμα και ιματισμό. Ο τρόπος της ενδύσεως, Ευρωπαϊκού στυλ, της διατροφής, της εργασίας, της νοικοκυροσύνης, της πολιτιστικής παρουσίας ήταν ολοφάνερα και τους έκανε να ξεχωρίζουν.
Πάρα πολλοί Θρακιώτες και κυρίως γυναίκες απόφοιτοι της Αρχιγενείου Σχολής και των Ελενείων που λειτουργούσαν από το 1857 στους Επιβάτες διορίσθηκαν σαν εκπαιδευτικοί στα σχολεία της περιοχής για να διδάσκουν στα ιδρυόμενα σχολεία τα ελληνόπουλα μέχρι να αποφοιτήσουν από τα ιδρυθέντα στην περιοχή από το 1925 διδασκαλεία.
Οι Θρακιώτισες ήταν και είναι υποδειγματικές και άριστες νοικοκυρές, καλές μητέρες και δεξιοτέχνες. Αν οι άνδρες και ειδικά η οικογένεια είχε να εκτελέσει όλες τις γεωργοκτηνοτροφικές εργασίες, η Θρακιώτισσα που συμμετείχε σ'αυτές είχε και την ευθύνη του νοικοκυριού. Σε κάθε σπίτι ήταν στημένος " αργαλειός " που ύφαινε ό,τι χρειαζόταν το σπίτι και η οικογένεια, ετοιμάζοντας βέβαια μόνη της το στημόνι και το υφάδι, με πολύ μεράκι για να ντύσει το σπίτι και τα μέλη της οικογένειας με μάλλινα και βαμβακερά ρούχα και στρωσίδια.
Από το καλοκαίρι θα ετοίμαζε όλα τα είδη τροφίμων που χρειαζόταν για το χειμώνα και την άνοιξη και γέμιζε όλα τα κελάρια με μεγάλη ποικιλία. Όταν έμπαινες σε θρακιώτικο σπίτι, όσο φτωχό κι αν ήταν αντίκρυζες καθαριότητα και στρώσιμο που εντυπωσίαζε και σου΄δινε την εντύπωση της αρχοντιάς.
Οι Θρακιώτες για αρκετές δεκαετίες διατήρησαν τα ήθη και τα έθιμα τους.Φορούσαν όλοι τους ευρωπαϊκού στυλ ρούχα πλην ορισμένων γέρων που επέμεναν στα σαγιακένια ποτούρια τους. Είχαν εξευρωπαϊστεί από τον 19ο αιώνα, γι΄αυτό και στην περιοχή αυτή πουθενά δεν φορούσαν τοπικές ενδυμασίες, ούτε και μετέφεραν τοπικούς χορούς και τραγούδια. Χόρευαν ευρωπαϊκούς χορούς καθώς και συρτό, χασάπικο και καρσιλαμά (αντικριστό).
Στην περιοχή μας δεν εγκαταστάθηκαν ανατολικορουμελιώτες ούτε και Κωνσταντινουπολίτες. Όλοι οι Θρακιώτες προέρχονται από περιοχές που απείχαν από 30 μέχρι 70 χιλιόμετρα από την Κωνσταντινούπολη, γι΄αυτό και απέκτησαν πολύ νωρίς ευρωπαϊκές συνήθειες λόγω, συχνής επαφής με την Κωνσταντινούπολη την οποίαν επεσκέπτοντο οι περισσότεροι είτε ως εργαζόμενοι, είτε ως περιηγητές.
Στον εκπολιτισμό τους πολύ συνέβαλαν τα Αρχιγένεια Εκπαιδευτήρια των Επιβατών, που ίδρυσαν ο Επιβατιανός γιατρός Σαράντης Αρχιγένης και η σύζυγος τους Ελένη, στα οποία από το 1857 έως το 1922 εφοίτησαν και αποφοίτησαν χιλιάδες μαθητές οι περισσότεροι των οποίων κάλυψαν την περιοχή τους σε διδακτικό προσωπικό στα σχολεία που λειτουργούσαν σε όλα τα ελληνικά χωριά της Ανατολικής Θράκης αλλά και της απέναντι περιοχής της βορειοδυτικής Μικρός Ασίας.
Σήμερα σε ολόκληρη τη Δυτική Μακεδονία ο μοναδικός σύλλογος Θρακιωτών που υπάρχει από το 1989 είναι η ΘΡΑΚΗ, ΕΣΤΙΑ ΕΟΡΔΑΙΑΣ, " Ο ΑΡΧΙΓΈΝΗΣ " με έδρα την Πτολεμαϊδα και καταβάλλει προσπάθεια να περισώσει ό,τι απέμεινε από λαογραφικό υλικό της Ανατολικής Θράκης, να φέρει σε επαφή τους Θρακιώτες μεταξύ τους, να ευαισθητοποιήσει τον πληθυσμό με δημοσιεύματα και ραδιοφωνικές εκπομπές στα θρακικά θέματα και ιδίως της Ελληνικής Θράκης και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Με τα χορευτικά της τμήματα προσπαθεί να μάθει και να διαδώσει τους θρακιώτικους χορούς και την Θρακιώτικη μουσική και γενικά να κάνει αισθητή την παρουσία του θρακιώτικου στοιχείου στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας.
Η Θρακική Εστία αριθμεί σήμερα 700 μέλη είναι ίσως ο μεγαλύτερος πολιτιστικός σύλλογος Θρακιωτών στην Ελλάδα και ελπίζει ότι σε λίγο καιρό θα αριθμεί χιλιάδες.
Βρισκόμαστε στο τέλος του 20ου αιώνα και ύστερα από 70 τόσα χρόνια προσφυγιάς, οι επιζώντες Θρακιώτες έζησαν με την ελπίδα και το όνειρο, ότι κάποια μέρα θα γυρίσουν πίσω στις αγαπημένες, στις αλησμόνητες πατρίδες τους, να πεθάνουν εκεί που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, εκεί που μεγαλούργησαν οι προγονοί τους, εκεί που βρίσκονται ενταφιασμένοι στα ιερά χώματα τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Δυστυχώς έφυγαν και φεύγουν οι τελευταίοι πρόσφυγες χωρίς να πραγματοποιηθεί το όνειρο τους και όχι μόνο δεν γύρισαν αυτοί πίσω αλλά εκδιώχθηκε και ο ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου. Έφυγαν από τη ζωή με την πίκρα και το παράπονο, ότι ξεριζώθηκε όλος ο ελληνισμός της Θράκης του Πόντου και της Μ. Ασίας από τις αλησμόνητες, αγαπημένες τους πατρίδες, με τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο. Και παρά τις διεθνείς συμβάσεις, τις οποίες μονομερώς σεβαστήκαμε εμείς οι Έλληνες, για να δείξουμε ότι είμαστε πολιτισμένοι και όχι βάρβαροι σαν τους Τούρκους ή άλλους, δεν προβήκαμε σε αντίποινα εκδίωξης ίσου αριθμού αλλοθρήσκων για την τήρηση ισορροπίας των μειονοτικών πληθυσμών και σήμερα να αντιμετωπίζουμε σοβαρά προβλήματα εδώ στην Ελληνική Θράκη, χωρίς να μπορεί να προβλέψει κανείς, που θα οδηγήσει αυτή η νέα πραγματικότητα που δημιουργήσαμε με την πολιτισμένη στάση μας έναντι των γειτόνων μας, που ενώ εξόντωσαν κάθε τι το ελληνικό, τώρα προσπαθούν να προχωρήσουν και πιο πέρα.
Ανάγκη προβάλλει μπροστά μας μεγάλη, σύσσωμος ο ελληνικός λαός και προ πάντων η ηγεσία του, να στρέψει το βλέμμα της στην αιματοβαμμένη Θράκη μας, να εγκύψει, να μελετήσει σοβαρά τα προβλήματα της, να βρεθούν και να εφαρμοστούν λύσεις μακροχρόνιες ώστε να μην γνωρίσουμε ποτέ πια νέες περιπέτειες.
Όλοι εμείς οι εκτός Θράκης κατοικούντες Θρακιώτες πρέπει να ενώσουμε τη φωνή μας τις δυνάμεις μας με τους κατοίκους της Ελληνικής Θράκης και να βοηθήσουμε με κάθε τρόπο και με όσες δυνάμεις διαθέτουμε ώστε το απομεινάρι αυτό της Θράκης να πάψει να αισθάνεται απομονωμένο και αδύναμο, να εδραιωθεί η πίστη στους κατοίκους της, ότι όλη η Ελλάδα συμπαραστέκεται στα προβλήματα της και ότι οι κάτοικοι της πρέπει να νιώθουν ασφαλείς, για να ζουν και να προοδεύουν στον τόπο που τόσο αγαπούν και να μην τον εγκαταλείπουν για διαφόρους λόγους που αυτοί γνωρίζουν.
Τελειώνοντας θέλω να ευχαριστήσω εκ μέρους της ΘΡΑΚΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΕΟΡΔΑΙΑΣ και να συγχαρώ το Δήμο Ξάνθης που είχε την έμπνευση να διοργανώσει αυτό το Συνέδριο των απανταχού της γης αποδήμων Θρακιωτών στην ακριτική μας Ξάνθη για να συζητηθούν και να προβληθούν μέσα από αυτό το Συνέδριο τα προβλήματα που απασχολούν τη Θράκη και τους κατοίκους της και να δρομολογηθούν ενέργειες για μόνιμη λύση για το καλό της Θράκης, για το καλό της Ελλάδας.
Κλικ στο σύνδεσμο για να δείτε το video:https://www.youtube.com/watch?v=yia_OqRAlRs



ΕΔΩ ΤΟ BLOG ΤΗΣ ΘΡΑΚΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΕΟΡΔΑΙΑΣ







 


 


 



 









ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΕΟΡΔΑΙΑΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια: